Fall out of love

I wonder how are you. I hope you’re okay. I definitely miss you so much. This afternoon i saw you walking down the street with your skateboard in you hand. I wanted to come after you but my feet can’t step forward. As you walk towards the end of the pedestrian lane i shouted your name and you turn your head around then you saw me standing in the end corner beside the traffic light. You look pale and tired. Time stopped. As the traffic light turns green, i can’t see you clearly because of the people walking. I tried to raise my head to find you but then as the traffic signal stop, you’re not there anymore. You just disappear. I never thought that it will end like this. I love you, but i think that you are right to set me free. It hurts but, what else can i do? You fall out of love, right? And i don’t want to push my self harder to get you back because i know that if i win you again it will change all the feelings and i don’t want to risk it for love.

“Love is unfair you’ll sacrifice and gives all that you’ve got but in the end you loose the fight because of the fact that he doesn’t love you anymore.”

Visited

Last Sunday, I woke up early with a shocked face bcoz my mom shouted and surprises me 

that were going to Makati this morning to visit my sister. Its been a long time since we 

visited her and her family. So i took a bath and pair my favorite jeans, black tshirt, and 

my pink sneakers that i usually wear on school. I do some light make up to lighten my face and wear my signature red lipstick. (I can go anywhere without make up, i can also leave my eyebrows untouched but not when it comes to my lips,  i can’t go out with bare lips. I do love lipstick specially red shades.) 

Anyways, So we drove from cavite to makati by bus. I sat beside the window so i can see the view. Everyday when I'm going to school i usually sat there. To see how the weather 

is, or the clouds, the birds that flies, the people with different kinds of attitudes along 

the way and most specially the road itself that gives us the opportunity to travel 

wherever we want to go. *Smiles. 

Traffic jams began at Bacoor. Well, i knew it will be a rough trip. Because i’ve been there last time and it was so frustrating. The road had this tiny holes, or sometimes you can see some metal strips in the middle of the road, or a signage. Plus it was Sunday and last day 

sale on SMBacoor. Shitty! But after we passed that heavy construction, Last day sale madness traffic, the road is again smooth. 

I never thought that EDSA will have few travellers that time. Lucky for us maybe. Exactly 11am we arrive at my sisters house. Its kinda awkward at first but after couple of minutes i then I'm okay. (Theres this kind of thing between me and my sisters that i usually can’t stand when I'm around her.) So my mom and my sister chat like there will be no tomorrow. Me and my niece just listen and sometimes ask. While were preparing for lunch. It was quite melodramatic for me. This kind of girl talks, about our families, some intrigues about the others or some of the stories way back before.

After that long chitchat my sister cooks while we wait. We also contacted my nephew thru skype, coz hes in U.S. For his Internship. Happy thoughts filled up the room. The laughter, the chitchats while eating our yummy simple lunch, the wishes/orders on skype, then there was a sort of longing tears of my sister’s mother-in-law while talking to my nephew and we like “ohhh”  Then after an hour he hanged up the phone nah. So we all can rest for a bit. But my mom and my sister continue to chat while on bed. 

6pm my mom decided to go home. Because she was worried about dad. My dad won’t go to sleep without my mom. And its already dark and we have to leave but of course we will visit her again soon. Traffic lights are up in EDSA, all i can see are red lights at the back of the cars when were approaching. And theres the word Traffic in Manila. Rush hour plus tomorrow is Monday. So i just sleep for me to not to think of the time. We arrive home at 9:20 in the evening. I just can’t eat dinner anymore. I'm tired so after change my clothes i slammed my body to my bed and fall asleep. 

Page 1

Nagising ako ng mga bandang alas-syete, ngunit hindi pa ako tumayo para ihanda ang aking sarili para mamaya. Nagunat-unat, at muli ay sinubukan ko ulit pumikit para magpainin habang nagiisip ng kung ano ang mangyayari mamaya sa interbyu. At mahinhin akong nanalangin sa Diyos na sana ipagkaloob na niya ang trabaho na ito upang may maibigay na akong paunang sweldo para sa aking mahal na mga magulang. Makalipas ang ilang sandali ng pag inin sa aking marungis at magulong higaan, tumayu ako upang maligo. Habang naliligo ay nagiisip parin ako ng mga dapat kong sabihin, at kung ano yung mga dapat kong ipakita para talagang makapasa ako. Pagkatapos ng ilang minuto ay nagbihis ako at naglagay ng kaunting kolorete sa mukha para naman hindi ako maging mukhang maputla at puyat dahil sa hindi ako nakatulog ng maayos kakaisip sa lintik na interbyu na ito. May bente pesos pa ako sa wallet ko na natira kahapon, kaya bumili ako ng isang piraso ng skyflakes, kape at ilang kendi para naman hindi magamoy ewan ang hininga ko habang tinatanong ako at para kahit papaano ay magkalaman ang sikmura kong ilang araw nang walang gana. Matapos ko itong kainin ay naglakad na ako papunta sa landas na tatahakin ko. Binigyan pa ako ng aking mahal ng ina ng trenta pesos dagdag pang isnak daw para hindi ako gutumin. Bali nasa 47 pesos ang nasa wallet ko kasama yung mga barya. Hindi ako umangal dahil alam kong walang wala talaga kaming pera ngayon, kaya nga hindi ako makakain ng ayos. Naiiyak man akong lumabas ng bahay kanina ay inisip ko nalang na ganito talaga ang buhay, kung minsan maginhawa ka pero madalas talaga ay lugmok sa kahirapan. Kaya nga naisipan ko na talaga maghanap ng trabaho. Malapit lang ito sa bahay namin kaya isang malaking kagalakan kung makakapasa ako dito dahil, hindi na ako gagastos ng pamasahe at hindi rin ako malelate.

Ang ganda ng sikat ng araw, para ba gang sumasangayon ito sa akin at sinasabi na makakapasa ako. Wala pang labing limang minuto ay nakarating na ako sa aaplayan ko. Ipinasa ko ang nagiisang resume na hawak ko simula pa kahapon at nag sulat ng aking pangalan sa papel na pinasusulatan para sa mga aplikante. Eto nanaman tong lugar na ito, napakalamig! Nahihirapan ako dahil ang tyan ko ay takot sa lamig. Ang hirap kumilos kaya nakaupo lang ako sa sulok at tinatakpan ang aking tyan para hindi tamaan ng nagyeyelong lamig sa loob ng lobby. Alas.nuebe ng umaga at wala pa yung magiinterbyu saamin kaya kailangan pa namin siyang antayin. May maniglangilan ng mga aplikante ang sumusulpot sa mahiwagang pintuan na hindi ka makakapasok kapag wala kang I.D. Pero para sa mga aplikante ay kusang nagbubukas to kasi binubuksan ni manong guard na masungit sa panget pero sa maganda at sexy eh talaga naman. Hahaha. Habang umaandar ang oras may mga lumalabas sa sa main hallway na mga Agents. Na yung iba parang nasa Red carpet pa ang datingan habang titingin sa aming mga aplikante na para ba gang nagmamayabang at nagsasabing “Tapos na ko dyan sa stage na yan kayo naman ang makakaranas niyan”. Yung iba naman ay deadma lang, yung iba halata mong puyat at pagod. Mayroon namang iba na sige ang silip sa amin at baka ika nga ay may kakilala o kung anu man. Pag patak ng alas.dyes ng umaga, hindi na magkandaugaga ang mahiwagang pintuan sa pag bukas at pag sara. Labas dito, pasok doon. Hila dito tulak doon. May mga pangyayari pa nga na nakalimutan ng isang Agent na itapat ang kanyang I.D. sa mahiwagang sensor na kung saan ay naguunlock ng pintuan  o minsan ay hindi naaayos ng tapat  kaya bigla nalang siya matitigilan dahil hindi mahila o maitulak ang pinto.

Makalipas ang ilang minuto ay may lumapit sa amin na isang napakagandang babae, Kulay mais ang kanyang buhok, balingkinitan ang katawan, ay may maamong mukha na para bang anghel na nahulog sa lupa. Hawak niya ang aming pagkakakilanlan, Bali pangalawa akong tinawag. Tatlo lang kaming tumayo, at pinasunod niya kami sa isang pasilyo na habang naglalakad ako ay yung tyan ko naman talagang hindi maiwasang malamigan. Pag pasok namin, may tatlong upuan sa unahan at isang upuan sa tapat nito. Dito kami pinaupo umupo ako malapit sa pintuan. Pagkaupo ni mam Shann ay tinanong niya kami kung may alam kami sa Account na napunta sa amin. (Sa totoo lang alam ko tong account na to dahil nga techy ako at maraming akong alam sa iba’t ibang klase ng Mobile phones, pero since ayoko naman mag runung runungan eh ipinaubaya ko nalang kay mam Shann ang pagpapaliwanag.) Matapos nito ay isa isa na kaming tinanong, una muna yung sa gitna. Maikli lang ang sinabi niya, tapos may kung ano anong sinusulat si mam shann sa resume niya, at tingin ko hindi niya naipaliwanag ng maayos yung dapat niyang ipaliwanag.

Ako ang sumunod, Sinabi ko lahat ng mga tungkol sa akin, lahat lahat. Sabi ko pa kay mam shann single and ready to mingle ako. At natawa naman silang tatlo. (Para mawala lang yung tensyon sa loob ng kwarto.) Tingin ko naipaliwanag ko maigi ang sarili ko, dahil ilang beses ko na din itong napag daanan at napagpraktisan. Tingin ko naman ay okay yung sagot ko. Wala naman siyang iba pang natanong sakin, hindi tulad dun sa dalawa kong kasabay. Naibigay ko naman lahat ng hinihingi niyang impormasyon tungkol saakin. Pagkatapos ng pangatlo ay pinalabas muna kami para antayin nalang daw namin ang resulta sa lobby. Hindi ko alam yung nararamdaman ko pero alam kong sa sarili ko tama ang ginawa ko at masaya ako sa mga sinabi ko. Pero makalipas ang labing limang minuto at isa isa na kaming tinawag, tapos kinausap sa gilid ng pasilyo na yung daan kanina papunta dun sa kwarto na pinaginterbyuhan namin. Hindi ko kasabay na tinawag yung kasama ko kanina sa loob ng kwarto,dahil nauna na silang tinawag at umuwi, marahil ay hindi nakapasa. Isang lalake at isang babae ang sakabay ko. Sabi samin ay Ifoforward daw kami sa ibang account, dahil hindi daw namin nameet yung qualification na gusto nila. Mag antay lang daw kami ng kinabukasan o baka sa isang linggo dahil ipapasa niya kami sa ibang nag hahandle ng ibang account.

Bago mag alas-onse ng umaga ay nakalabas na kami ng opisina. Sobra akong nagtaka, lagi nalang akong bagsak? Hindi ko alam kung bakit. Habang naglalakad ibinalita ko ito sa aking kaibigan na nagtatrabaho din sa doon sa nasabing opisina. Nagtaka din siya, Pero nalaman niya na sinabi ko na may kulang pa akong units sa eskwelahan. Yung daw siguro yung naging dahilan kung bakit di ako nakapasa. Sabagay naisip ko din yun, eh kaso takot kasi ako magsinungaling. Hahahah. Pero tapus na yun eh aantayin ko nanaman yung tawag o text para sa ibang account. Malay ko hindi talaga para sa akin yung account na yun. Pero masaya ako kasi, nararamdaman ko sa sarili ko na habang tumatagal ako sa ginagawa ko eh nasasanay ako sa mga tao, nasasanay nako mag ingles ng deretso habang nakatingin sa mga mata ng kausap ko. Dati rati kasi ay pautal utal ako, takot kasi akong magsalita ng ingles dahil baka hindi tama yung mga sinasabi ko. Tapos nauunahan pa ng kaba kaya wala talaga halos mabigkas.

Umuwi man ako ng malungkot, ay may baon naman akong magandang karanasan na dapat ko pang sikaping iimprove, para sa susunod ay hindi na ako uuwing luhaan. :)